Thoracic Outlet Syndroom (T.O.S.)

2023

De pijn is terug en erger dan ooit. Wordt vervolgt. Later.

Queeste volbracht! Ongecensureerd. Compleet.
Mijn verhaal over het Thoracic Outlet Syndroom
QUEESTE of QUESTE
Langdurige en gevaarlijke zoektocht naar een persoon of een object, waarbij een vaak eenzame held een opdracht krijgt om een bepaalde zaak tegen allerlei hindernissen in tot een goed einde te brengen.
Extra: onderwatertempel.

14 februari 2011 Ik ben aan het pakken voor een reis dicht bij huis. De voorbereiding van de reis heeft een half jaar geduurd. Ik heb last van pijn in mijn hand, arm en schouder. Morgen wordt een stuk van mijn 1e rib verwijderd zodat mijn bloedvaten en zenuw niet langer afgekneld worden.
De reis duurt een dag of vijf. Voor de gelegenheid heb ik 8 nieuwe pyjamabroeken, een ochtendjas en sloffen gekocht. De broeken combineer ik met vakantiehemden en sweaters. Ik heb er goed over nagedacht. Ik laad mijn MP3 speler op, vervelen zal ik me niet. Ook gaat mijn camera mee.

Tja, het is een rib uit m’n lijf en ik heb zin in spareribs zijn de grapjes die ik erover maak. Ik wens mezelf morgen een mooie operatie met goede afloop. Zodra ik helder genoeg ben zal ik schijven, lijkt me leuk.

Toch maar even gebeld met de afdeling opname. Er is niets veranderd. Ik word morgen om 10.00 uur verwacht. Ik denk dat ik vanaf 11.30 word voorbereid en om 12.00 uur geopereerd word. Als alles volgens planning gaat ben ik voor de warme maaltijd terug op de afdeling. SPANNEND!

Voor ik morgen vertrek ga ik nog ijsberen en m'n was vouwen.
Niets doen is geen optie.

22 februari 2011
Boven de boomgrens
Uit Astrid in China (september 2007)
Red Dragon Snow Mountain. Chinezen houden van de overtreffende trap. Alles is groter, hoger, dieper etc. De enige attractie in de buurt was een kabelbaan die tot boven de boomgrens ging tot op 4506 meter hoogte. Spectaculair was die rit over de bomen. WOW wat was er weinig zuurstof in de lucht (tja wat wil ik boven de boomgrens). Toch maar even op de foto en hijg-hijg rechtop zitten om zoveel mogelijk lucht binnen te krijgen. Ik drink warme jus d'orange.

Eerder dan ik voor mogelijk heb gehouden ben ik weer boven de boomgrens. Ditmaal in Almere.

Mijn operatie is goed geslaagd, daarover later meer. Ik heb geen zenuw pijn in mijn schouder, arm en hand. Ik voel me bevrijd en ben heel erg blij.

Er is een complicatie opgetreden. Ik was er al bang voor. Het longvlies is beschadigd en gaan lekken. Om het vocht op te vangen was een drain achtergelaten. Deze werd de volgende dag verwijderd. Helaas bleven mijn pleurabladen vocht produceren zodat ik met ruim een liter vocht achter mijn long moet wachten tot dit bloederige vocht wordt geabsorbeerd. Ik ben benauwd, hijg als een kermispaard en loop in tempo slak. Het is lastig. Dit is de onderwatertempel.

Gelukkig heb in na mijn orthopeed, anesthesist, neuroloog, vaatchirurg en chirurg nu een longarts. Een aardige man. Hij maakte zich er niet druk over (na uiteraard de nodige onderzoeken te hebben gedaan). Het hoort erbij. Als het nog erger wordt (...) kan hij er een naald in steken. Gisteren vond hij het nog te vroeg. Ik niet. Hij gaat het een week aankijken.

23 januari 2011
We zijn met z'n drieën, dochter Marina, kleinzoon Luke en ik. Baby Luke ligt tussen ons in. Speelkwartiertje. Hij kijkt, is alert. Voorzichtig haal ik een tandenborstel over zijn lippen. Hij merkt het, trekt een gek gezicht, trapt met zijn beentjes, probeert de borstel te pakken. Hij zoekt oogcontact met zijn moeder, met mij. Dan ligt hij weer stil te wachten op het moment dat de tandenborstel zijn lippen aanraakt. Opnieuw die reactie en opnieuw, keer op keer. Moeder en Oma kijken elkaar stralend aan.
Ik zweef op de toppen van mijn geluk.

Dit beeld roep ik op de operatietafel lig terwijl de anesthesist vloeistoffen inspuit. Dit is de finale van mijn queeste. Ik merk eerst niets en val dan in een diepe slaap.

Een moment later zie ik in een roes 4 mensen in het blauw om mijn bed. Ik zwaai met armen benen. ‘’Kunt u stilliggen?’’ en ‘’Heeft u pijn?’’ Wilt u morfine?’’ Ik denk nog; dat van die morfine is goed afgesproken. Eerst aan mij vragen. Een moment later wordt mij nogmaals morfine aangeboden. Ik zak weg. Tijd en pijn bestaan niet meer. Ik word wakker gemaakt voor een longfoto. Er wordt gevraagd of ik dat goed vond. Het is een normale procedure. Ik brom wat. Dit heb ik in een brochure van een ander ziekenhuis gelezen, bedenk ik. Dat is niet met mij besproken maar het kan me niet schelen. Ik zak weer weg. Als ik ditmaal rustig wakker word besef ik dat mijn arm pijnvrij is. Mijn queeste is volbracht.

Terug op de afdeling komt mijn vaatchirurg naar me toe. Door mijn roes heen staan zintuigen op scherp. ‘’En‘’, vraag ik, ‘’Wat zijn uw bevindingen?’’
Hij lacht breed en herhaalt wat hij 3 weken en 6 dagen geleden (een eeuwigheid) heeft gezegd, mevrouw ik gaf u 80% kans dat de operatie zou slagen. Ik heb er vandaag 100% van gemaakt. Uw vaten en zenuwen zaten klem in een spierenwoekering. Ik heb ze daaruit bevrijd.
Dit is MIJN moment. Ik ben blij, ontroerd, trots en pijnvrij. Dit is de kers op de appelmoes. Heerlijker nieuws bestaat niet.

Frank komt op bezoek. Hij geeft me een doosje van de juwelier. Ik deel mijn geluk. Hij is blij. Ik heb afgesproken dat ik de eerste ben die informatie over mijn operatie te horen zou krijgen. Ik lach en vraag of hij een foto van me wil maken. Onder protest, gelukkig over de goede afloop, maakt hij die. Ik zie mezelf terug. Bleek met een blauw operatiejasje aan. Zuurstofbrilletje, infuus, PCA morfinepomp, thoraxdrain en een mooi collier.

De verpleegkundige is streng, ik moet die zuurstofbril op want de suturatie was 91%. Ik luister.

Hoe het begon:

Costo Clavuculair Outlet Syndroom (CCOS) of ook wel genoemd: Thoracic Outlet Syndroom

Ik heb altijd al een beetje last van m'n rechter hand, arm en schouder gehad. Niet heel bijzonder, soms een beetje pijnlijk, het kwam en ging. Na grotere belasting meer last, na rust verdween de last. Prima mee te leven met therapie en oefeningen. Anderhalf jaar geleden nam de pijn in hand, arm en schouder toe. Met hulp van extra fysiotherapie en oefeningen lukte het niet de pijn te stoppen. Gelukkig bracht een vakantie in Thailand (september 2009) uitkomst. Helaas begon de pijn na deze vakantie heftiger op te spelen. Ditmaal bracht een vakantie in Sri Lanka (maart 2010) uitkomst. Dat waren mijn laatste dagen in 2010 dat ik min of meer pijnvrij was. Niet lang na deze vakantie is mijn queeste begonnen.

Ik melde mij bij de zoveelste fysiotherapeut. Hij mopperde dat zijn behandeling niet aansloeg. Hij probeerde me moed in te praten. Hij had soms patiënten die naar de orthopeed gingen en daar kregen ze dan een spuit in hun schouder en werden soms geopereerd. Dat was lang niet altijd de oplossing. Fysiotherapie, hoe lang het ook zou gaan duren, was volgens hem de oplossing voor mijn pijn.
Hoe ongelijk heeft hij gekregen met zijn goed bedoelde advies.

De woorden echoden na. Ik wil de oorzaak van mijn pijn weten. Spuit, opereren, pijnvrij, WOW! Dat is een goed idee.

Op vrijdag 13 augustus 2010 maakte ik op een afspraak in het digitale afsprakensysteem van het Flevoziekenhuis. De verwijskaart heb ik maandag bij de huisarts opgehaald.

Op vrijdag 20 augustus is mijn kleinzoon Luke na een zwangerschap van 29 weken en 5 dagen geboren.

Vrijdag 27 augustus
Mijn eerste voetstappen in het Flevoziekenhuis. Er wordt naar mijn verhaal geluisterd, foto's gemaakt, nog meer foto's, in m'n handen geknepen en een spuit! in m'n schouder gezet.
Werkdiagnose: bursitis en aan beide handen Carpaal Tunnel Syndroom.

Die spuit werkte enkele weken een beetje.

Op 14 september en 21 oktober werd in de operatiekamer onder plaatselijke verdoving ruimte voor zenuw in de carpale tunnel gemaakt. De tintelingen in mijn rechterhand verdwenen gedeeltelijk en helemaal na mijn eerste rib resectie. De tintelingen in mijn linkerhand verdwenen helemaal. Wat bleef was de pijn in hand, arm en schouder die na de 2e operatie een vrije val heeft gemaakt dankzij een verpleegfout. Mijn dossier is niet gelezen. Ik had nooit had op mijn rechter zij gelegd mogen worden! Wat ben ik die dag beroerd behandeld. Deze behandeling wens ik mijn ergste vijanden niet toe, behalve aan die mensen die mij op deze dag zo hebben laten lijden!!!

Het begon al bij aankomst op de operatiekamer. Ze hadden geen idee wat was afgesproken, lokale verdoving of narcose? De sukkels. Ik had moeten opstaan en naar huis moeten gaan, dan was mij 4 maanden ondraaglijke pijn aan schouder, nek en arm bespaard gebleven en had ik alleen ernstige pijn gehad. De chirurg kwam binnen. Hij overlegde waar ik bij was met een verpleegkundige over iemand die niet nuchter was en geopereerd wilde worden. De chirurg wilde dat niet. Veel te gevaarlijk! Een paar uur later zou hij het nodig vinden mij niet nuchter onder narcose te laten brengen om mij met spoed te opereren.

Ik liet mij toch door hem opereren. Hij vergat een slagader dicht te branden. Thuis kreeg ik een slagaderlijke nabloeding. Ik ging gelijk terug naar het ziekenhuis. Een arts zou mij opwachten en gelijk helpen. Ik heb 20 oneindig lange minuten op hem gewacht. Mijn wond werd dichtgeknepen. De chirurg kwam. Hij stuurde mij terug de operatiekamer in. Ditmaal wel met narcose omdat er geen tijd was mij plaatselijk te verdoven. Hoezo, geen tijd en die 20 minuten dan? Ik ben nog nooit zo bang geweest. Het team anesthesie had er lol in om mij te schofferen. Zij noemde mijn doodsangst controledwang en zeiden woorden als ‘’vertrouw ons’’ en ‘’wij zullen goed voor u zorgen‘’. Ik heb het overleefd.
Een uur later werd ik wakker liggend op mijn rechter schouder verdoofd door morfine omdat ik zoveel pijn had… aan mijn rechter schouder, niet aan mijn linker hand.
Die helse pijnen verdwenen pas nadat mijn eerste rib verwijderd was.Tot die dag had ik 24 uur per dag, 7 dagen per week alleen nog maar pijn.
Mijn keel deed pijn, ik was schor en mijn gehemelte zat onder de rode krassen. Ik moest een nacht in het ziekenhuis blijven. Eten kreeg ik niet. Pas de volgende morgen was er ontbijt. Mijn lunch was tijdens de operatie uit mijn maag gehaald zodat ik 33 uur niets had gegeten. Het was onrustig op zaal, er werd gesnurkt en heen en weer gelopen.
De chirurg met de arts-assistent deed na het ontbijt zijn ronde. Deze arts-assistent pakte mijn dossier, gaf die aan de arts en bleef tijdens het hele gesprek met zijn rug naar mij gekeerd staan. Ik wist het meteen, hij heeft mij laten bloeden!

Ik heb kopieën van mijn dossiers in huis en alle namen. Later volgden naar aanleiding van mijn lijst met klachten gesprekken. Excuses werden aangeboden, lessen geleerd en procedures aangescherpt.

Ik heb een te hoge prijs moeten betalen om de tintelingen in mijn linker hand te stoppen.

Een MRI van mijn schouder liet alleen een lichte artrose van het AC gewricht zien. Met mijn schouder was niets aan de hand.

Een manueel therapeut heeft mijn nek losgemaakt. Hij kraakt nog een beetje als ik achterom kijk.

Paracetamol, Ibuprofen, Diclofenac, Zaldiar, Tramadol, Morfine.
Die pijn in mijn hand, arm en schouder werd steeds erger. Niets hielp tegen deze pijn. De pijn ging in de vrije val, nam mij over. Ik werd pijn.

Op 12 januari 2011 kreeg ik verwijsbrieven van de orthopeed mee voor de neuroloog en vaatchirurg met de diagnose Costo Claviculair Outlet Syndroom. Wat was ik blij toen ik van de vaatchirurg hoorde dat er een oplossing was: opereren! De 1e rib zou gedeeltelijk verwijderd worden.
De vaatchirurg was terughoudend. Succes kon hij niet garanderen, het was een zware operatie, 5 dagen ziekenhuis en veel complicaties mogelijk. Ik had geluk, het was zijn specialiteit! Ik moest nog aan 3 voorwaarden voldoen:

1) MRI nek laten maken om een nekhernia uit te sluiten (wachttijd 3 weken)
2) Duplex onderzoek laten doen (wachttijd 6-8 weken)
3) Toestemming anesthesist krijgen

De operatiedatum werd op voorhand geplannend.

Het werd heel spannend.

Ik heb al mijn moed verzameld om me nog een keer te laten opereren en te zorgen dat ik werd behandeld in plaats van mishandeld om van mijn pijn bevrijd te worden.

Ik heb hemel en aarde bewogen om de wachttijd voor het duplex onderzoek te bekorten. Smeken, wachtlijst bemiddeling en elke dag bellen in de hoop dat er iemand was uitgevallen.
Precies 1 week later werd ik gebeld, er was iemand uitgevallen, of ik misschien en of dat uitkwam met mijn werk... Ik kon de mevrouw wel zoenen, noemde haar een engel. Ik kom eraan!

Op van de zenuwen melde ik me een week na de MRI bij mijn neuroloog. In de gang nog gaf hij mij de uitslag: ‘’u heeft geen nekhernia‘’. We bekeken de MRI. Hij vindt dat ik een jonge nek heb. Ik kreeg de groene kaart, mijn operatie ging door, mijn pijn ging direct naar de gevangenis, niet langs start. Ik heb staan janken van blijdschap.

15 februari 2011 was het zover. Nuchter melde ik me om 10.00 uur op de afdeling chirurgie. Ik werd in bed gelegd, kreeg pre-medicatie, werd duf. De bloedprikkers komen langs om mijn bloedgroep vast te stellen. Slik. Om 12.30 uur werd ik naar de voorbereidingskamer gebracht. Ik kreeg ik een infuus, een leuke muts en plakkers op. Nog geen 5 minuten later lag op de operatietafel en zag Luke in mijn gedachte.

Ik heb altijd gedacht dat mijn arm het eerste was waar ik op zou letten als ik bijkwam uit de narcose. Ik herinner me niet HET moment waarop ik mij realiseerde dat de pijn was verdwenen. Natuurlijk had ik een wond die aandacht vroeg, 17 cm lang met zakkende bloeduitstortingen en een oksel waarvan het leek of daar een opgevouwen maandverband onder zat samen met de morfineroes. Mij kon dat niets schelen, de pijn was verdwenen samen met een stukje rib van 12 cm. De dag van de operatie en de nacht erna waren saai en lang. Plassen moest ik naast bed op een postoel, de rest van de nacht in een po op bed. Gemak dient de mens. Ik heb Frank de hele dag en avond naast mijn bed laten zitten om er zeker van te zijn dat ik niet dood zou bloeden. Met hem heb ik afgesproken dat hij mij gelijk naar de eerste hulp brengt als de zaken uit de hand lopen. Ik wil niet de kans lopen weer zo lang op hulp te moeten wachten.

Uiterlijk
Voor mij is het belangrijk de juiste en mooie kleding aan te hebben. Ik ging met acht nieuwe pyjamabroeken en shirts het ziekenhuis in. Gelijk na de operatie heb ik mij laten verkleden. Trots op mijn shirt met opgedrukte kettingen ontving in die avond mijn man dochters. “Ging wel” was hun reactie. Tja, de dames zijn heel eerlijk. Een dag later was ook de mevrouw van de afdeling radiologie niet blij met het shirt. Lastig voor de foto.

Herstel
1e dag na de operatie, woensdag
Ik krijg om 8.15 uur ontbijt. Ik bestel, koffie, thee, 2 boterhammen, beschuit, krentenbrood jam en kaas. ETEN. Het smaakt vies. Het ligt aan mij. Ik eet alles op. Dagenlang smaakt het eten vies. Ik eet en drink dapper door.

De ochtend is snel voorbij, morfinepomp word afgekoppeld, infuus gaat eruit, drain wordt verwijderd en de zuurstofbril mag af. Thoraxfoto wordt gemaakt. Ik mag douchen. Zorgvuldig kies ik een leuke set. Wat is die douche benauwd! De afdelingsarts bespreekt mijn pijnmedicatie. Ik wil alleen Paracetamol en daar doe ik het prima op.
Ik kleed me aan en ga op bed bijkomen. Frank komt op bezoek. Hij is blij me te zien. We wandelen samen naar beneden, rechtop aan zijn arm. Het gaat goed. Heel goed. Morgen (donderdag) mag ik naar huis.

Dochter Zoë komt langs met chocolade. Zij gaat bij mij op bed liggen. We giechelen, maken foto’s van onszelf en hebben bekijks. Ze wordt herkend. Een van de verpleegkundige stuurt me 22 jaar terug in de tijd. Haar dochter heeft met mijn dochter in de klas gezeten, die met die krullen. Het klopt wel maar toch niet. Zij herkent in de jongste de oudste. Ze schelen 8,5 jaar.

2e dag na de operatie, donderdag
Ik slaap beter dan de 1e nacht. Om 6.30 uur word ik door een broeder met pijnstilling wakker gemaakt. Of ik vannacht al geplast had. Ik ben 53 jaar en ik knik en ga verder slapen. Weer douchen, weer benauwd. De afdelingsarts verteld dat ik vocht achter m'n longen heb, dat is normaal. Ik kan gewoon naar huis, dat vocht neemt het lichaam zelf wel op. Als ik nog benauwder word moet ik me melden bij de poli chirurgie of anders bij de 1e hulp.
Om 11.00 uur ben ik thuis. Wat is die koffie smerig! Het ligt aan mij. Ik ruim m'n tas uit en m'n 5 nieuwe pyjamabroeken op. Een broek gaat naar een hebberige dochter. Tot 19.00 uur ga ik elk uur een uurtje slapen dan weer opstaan, drinken en weer slapen. Ik ben gesloopt. Met al m'n kleren aan en pyjamabroek nr.2 ga ik naar bed. SLAPEN! 12 uur achter elkaar.

3e dag na de operatie, vrijdag
Ik word wakker. Moe. Ik douche met alle deuren en ramen tegen elkaar open. De hele dag hang ik op de bank, sta op om wat te eten en drinken en kijk eindeloos TV. Er komen bloemen, er wordt gebeld, er komt post en bezoek. Ik mis m'n stoute hondjes.
's Middags komt Luke met z'n moeder op bezoek. Trots vertelt mijn dochter dat ze steeds meer op mij lijkt omdat ze nu rondjes met hem loopt als hij gaat piepen. Vandaag val ik Luke tegen. In plaats van rondjes te lopen blijf ik zitten. Hij mag met blote benen onder mijn ochtendjas. Hij valt in slaap en ik geniet. Die avond lig ik om 19.30 uur in bed. Moe, benauwd.

4e dag na de operatie, zaterdag
Vanaf 4.00 uur lig ik te woelen. Benauwd. Eindelijk is het 7.00 uur. Arme Frank, hij had last van m'n gedraai. Nou ja, draaien, ik kan alleen nog op mijn rug liggen en het draaien komt van m'n hoofd, links, midden rechts, midden, links. Benauwd. We gaan naar de 1e hulp. Gelijk in bed met 2 dubbele warme dekens, infuus erin en zuurstofbril op. Frank krijgt koffie. Er wordt van mijn linker en rechter arm bloed afgenomen. Ik heb geen zin in die naalden. Foto's worden gemaakt. Misschien is het toch een longembolie. Dan een CT scan. Het valt mee, het is een plas vocht, ik moet er maar mee dealen. Maandag heb ik meldplicht op de poli Chirurgie.

5e dag na de operatie, zondag.
Ik hijg de dag door, drink, kook en eet. Tijdens het eten kan ik het niet inhouden: "Wat is het eten weer smerig!" roep ik. Mijn dochter lacht: ‘’Je hebt het anders zelf gekookt hoor…’’ Ik analyseer dat mijn inhaler de schuldige is aan mijn verlies van smaak. Misschien moet ik maar een soort van zakje euh condoom om m'n tong doen. Weer heb ik haar lach.
Niezen is lastig. De nies komt eraan. Ik duw mijn schouders in de leuning van de bank, houd een hand op de plaats van m’n verwijderde rib en de andere hand voor mijn mond. Het ziet er niet uit.

6e dag na de operatie, maandag
Een herhaling van zaterdag. Ik promoveer van chirurg naar longarts en alle onderzoeken moeten over. Mijn dochter zet me in een rolstoel en scheurt lachend door de gangen. Dat schiet op. Weer die verdenking op een longembolie. Ik ben moe. De longarts stelt me gerust, het is bloederig vocht. We bekijken samen de foto's. Hij ziet een mooi slank hart en veel (ruim een liter) vocht. BAH.
Om het zeker te weten zou hij er een naald in moeten steken. Ik knik. Hij vindt het te vroeg. Kom volgende week maar, het lichaam ruimt het vanzelf op. Ik vind het een onfris idee, ruim een liter van die rommel, ik voel het bijna klotsen. Ik zie het voor me bij elke beweging die ik maak.

7e dag na de operatie, dinsdag
Benauwd. Ik sleep me naar de supermarkt. Een hele week zonder een shop gezien te hebben...'s Avonds kan ik niet slapen, ik voel m'n hart kloppen, m'n ademhaling jagen, de plas deint mee.

8e dag na de operatie, woensdag
Ik heb redelijk geslapen. Ik maak een foto van m'n wond, scheer voorzichtig mijn oksels en rommel door het huis, doe voor het eerst mijn Mensendieck oefeningen en let op mijn houding. Zitten op mijn zitbeentjes, rechtop, borstbeen vooruit. Als ik loop, loop ik al bijna automatisch recht. Er is een nadeel: ik vind geen geld meer op straat. Ik ga over de hoge brug voor m'n dagelijkse wandeling. Bij de apotheek lever ik trots mijn pijnmedicatie in. Die heb ik niet meer nodig. Het lijkt beter te gaan. Ik loop snel (voor een slak).

Internet is een bron adviezen en horrorverhalen. Een goed advies komt uit deze hoek: zorg voor een goede fysiotherapeut en werk aan je houding met een Mensendieck therapeut.
Mijn fysiotherapeut is bekend metThoracic Outlet Syndroom. Na de operatie gaan al mijn spieren zich ontspannen en zorgt het lichaam zelf voor genezing. Dat laatste zetje wil hij pas geven als het echt nodig is. Ik protesteer: maar mijn sleutelbeen dan en mijn kleine borstspier. Kom maar terug als je rib verwijderd is. De kleine borstspier gaat tijdens de operatie toch weer vast zitten.

Pijnmedicatie na de operatie
De eerste 10 dagen heb ik Paracetamol gebruikt tegen de spierpijn in mijn schouders. Zelfs deze pijn is verdwenen.

De longen zijn de onderwatertempel, de extra uitdaging.
Dat komt wel goed. Die plas droogt wel in.

Ik ben de pijn voorbij, die veeleisende ongewenste metgezel is weg. Ik heb weer plannen, ik heb er zin in. Ik ben ontspannen, m'n humor is terug, ik heb energie voor 10 en Luke. Nu al voel ik me beter dan het afgelopen jaar.

Nawoord: vrijdag 25 maart
De plas is opgedroogd, de wond geneest prachtig en de verkrampte spieren van mijn schouder en arm zijn ontspannen. Ik ben nog langs de fysiotherapeut geweest. Hij bekeek mijn schouder en vroeg wat ik bij hem deed, of ik ergens pijn had. Vervolgens ging ik naar mijn Mensendieck therapeute. Zij was heel tevreden. Ik ben nog 2 maal daags bezig met rek- en strek oefeningen. Binnenkort is ook dit gedaan.

April 2013
Een paar maanden na de operatie was niet tevreden over de spierkracht in mijn arm. Ik kon amper nog een kopje optillen. Met behulp van de fysiotherapeut ben ik op krachttraining gaan doen. Dat hielp goed.
Ik heb in de tijd dat ik chronische pijn had, mijn linkerarm veel taken over laten nemen van mijn rechterarm. Het heeft me bijna 2 jaar gekost om ik mijn rechter arm weer net zo makkelijk, zonder er bij na te denken, kon gebruiken als mijn linker arm.
Wat betreft de computermuis; die kan ik met rechts even makkelijk gebruiken als links en dat is handig.