5 november 2010 | Door: Astrid
5 november 2010 | Door: Astrid
Eindeloos door het zuiden van India reizen. Genieten van de mensen, het eten, de natuur en tempels. India is ook stank, armoede en kippenhamburgers bij de Fastfood ketens. In India zijn is India beleven tot op het bot.
Overmorgen is het zover, Frank en ik vertrekken naar Zuid-India. Van Chennai naar Mamallapuram, Pondicherry, Tiruchirappaqlli, Madurai, Periyar Nationaal Park, Bachwaters, Kochi, Mettupalayam, Mudumalai, Mysore, Hassan, Hampi, Goa en Mumbai. De reis is een jaar geleden geboekt. Na een turbulent half jaar ben ik mijn koffer aan het pakken. Vrijdag vertrekt het vliegtuig om 7.05 uur naar Frankfurt. Vanaf Frankfurt vliegen we in 9.30 uur naar Chennai in het oosten van India.
In India is het 4.30 uur later. Met de bus gaan we naar een hotel vlakbij Mamalapura, een tempelcomplex uit de 7e eeuw. Met mijn neus in de boter, ik heb er zin in!
Slim was het niet om zo snel na 3 operaties naar India te gaan. Ik had chronische pijn in mijn arm, nek en schouder. Niets hielp tegen die pijn, zelfs ademhalen lokte nog meer pijn uit. Met een zak vol pijnstillers ging ik op pad.
Thuis had ik immers ook pijn!
NAMASTE!
Eindelijk weer in India. Ik zit in een internetcafé in de viezigheid.
Alles plakt, overal ligt afval en op alles ligt een laag stof van de
luchtvervuiling. De geluiden en de geur van India kruipen in me. Het
getoeter, het chaotische verkeer, de heilige koeien, bedrijvigheid,
Winkeltjes, bureaucratie en de dufheid van de lange vliegreis. Al die troep, dit is het decor van India. We zijn onderweg naar het hotel en ik val 100 maal in slaap. Gelukkig heeft de hotelkamer een minibar. Het bier is koud.
Mamallapuram
We slapen uit tot 10.00 uur. We douchen en komen langzaam bij. We zijn onze reisstekker vergeten. We vallen tegen elkaar uit. Frank maakt het erger. Hij wijst naar mijn koffielepel in mijn mok en vraagt of die van hem is. Ik roep geïrriteerd dat hij ongeorganiseerd is en dat hij beter op zijn spullen moet passen en dat ik echt niet van plan ben mijn lepel aan hem uit te lenen. Ruzie, zoals gewoonlijk na een slopende vliegreis en aan het bezin van een lange reis door Azië. We weten het van elkaar. We leggen het mokkend bij. Dat is de afspraak die we thuis hebben gemaakt. Ik vertel hem nog wel heel fijntjes dat hij in mijn verhaal aandacht krijt. Hij haalt zijn schouders op.
Het is tropisch warm, het zweet loopt een straaltjes van me af. We zijn de hele dag onderweg van A naar B. De wegen zijn slecht. We zien dorpen en
rijstvelden. Alleen het plastic afval wat overal ligt herinnerd mij
dat ik niet een paar eeuwen terug in de tijd ben. Op de 4e dag van de
vakantie heb ik een record aantal tempels bezocht. De tempels zijn oud,
mooi, indrukwekkend maar het allermooist vind ik de mensen. Het is Zaterdag en de locals bezoeken de tempels in hun mooiste kleding. Wij zien er niet uit in onze survival kleding. Als een van de weinige blanke toeristen hebben we veel bekijks. Ongegeneerd worden we aangestaard. Als we vriendelijk glimlachen worden we met de hele familie op de foto gezet. We hebben dit wel vaker in zie meegemaakt, alleen niet zo
intens. Ik voel me een beetje beroemd. Wij zijn de attractie. Wat gaat er met die foto’s gebeuren? Men is gecharmeerd in zoveel interesse in hun heiligdommen. Verder kunnen we rustig onze gang gaan.
Pondicherry
Onderweg stoppen we bij de ideale stad Auroville.
De stad is bedoeld als een universele stad waar mannen en vrouwen van alle landen in staat zijn te leven in vrede en harmonie. De stad wordt gerestaureerd en er is geen levend wezen te zien. Dan die regen. De tempel lijkt op een gouden planeet die is geland op een groen, glooiend grasveld. Binnen kunnen we zien hoe gemediteerd wordt. Een vrijwilliger trekt een bij de tempel passend gezicht en maant voortdurend om stilte.
Ik mocht iets offeren. Dat deed ik voor Luke, mijn kleinzoon. Hij kan wel wat hulp gebruiken. Ik offerde een bakje fruit maar snapte niet wat ik verder moest doen. De monniken namen het fruit. Zij spraken een zangerig gebed uit. Toen moest ik de lotus aanraken en kreeg ik een vieze rode stip op mijn voorhoofd. Het heeft Luke niet geholpen.
Zondag zouden we in een cycloon terecht komen. Spannend. In de kranten werd gewaarschuwd. Er zouden windsnelheden van 110-140 km per uur komen. Ik zag de lucht. Behalve regen en nog heel veel meer regen was er niets van wind te merken.
Op de boulevard mochten we niet aan de zeekant lopen. De politie joeg iedereen weg.
De volgende dag las ik in de krant dat in Chennai 44 ml regen is gevallen, ik ben daar aan ontsnapt. Nat ben ik wel geworden, heel nat. Een regenjas alleen is geen garantie je broek en schoenen droog blijven.
Tiruchirappalli (Trichy)
Ik loop door het grootste tempelcomplex van India. In het doolhof van deze tempel leven en werken 20.000 mensen. Ik mag het heilige der heilige zien, de tempel heeft een dak van goud dus dat is eerst door 3 controles heen om ervoor te zorgen dat ik niet stiekem iets van dat goud mee naar huis neem. Ik kan er niet eens bij.
Madurai
Nu zit ik in Madurai, de oudste stad van Zuid-India. Ik heb 5 dagen tempels achter de rug. De komende dagen gaan we de natuur in. M'n keel doet pijn van de luchtvervuiling. Ik had deze dagen niet willen missen! Wat een tempels, zo groot, zoveel mensen, zo vol van leven. Het laatste tempelbezoek ging per riksja, een toer van 2,5 uur door het centrum van een de miljoenen stad met natuurlijk ook bezoek aan de plaatselijke groente- en fruitmarkt. Dat blijft, naast alle cultuur en informatie over de goden van de Hindoes en geschiedenis, een attractie.
Het echte leven speelt zich op de markt af.
Mijn hoofd is een beetje moe van alle indrukken. Het enige wat ik wil is het plaatselijke bier; King Fischer (kolibrie). Lekker.
India is een land waar het woord nee als onbeleefd wordt beschouwd. Laatst hoorden we dat er geen bier te krijgen was. Bier is er wel, alleen de vergunning om bier te schenken ontbreekt. Die vergunning is heel duur. Er wordt wel illegaal bier geschonken, die moet je dan ergens op een dakterras (buiten het zicht) opdrinken uit een koffiemok. Mij smaakt het er niet minder om. We hadden dorst na al die tempels en bestelden bij de lobby van het hotel twee koude flesjes bier op de hotelkamer. Komt in orde werd er gezegd, de boy komt naar uw kamer. Ik was blij, er kwam een koud biertje aan. Een minuut later werd er op de kamerdeur geklopt, het was de boy met een rol toiletpapier! Frank belde nog voor de zekerheid naar de receptie, ik wist het al, geen bier die avond. Dan maar lime soda, het op een na lekkerste drankje.
Backwaters
In 1895 is er een dam (Mullaperiyar) gebouwd door engelen. Grote stukken land kwamen onder water te staan.
We staan om 4.53 uur op. We drinken koffie en gaan met de tuc-tuc de file in. Onze tuc-tuc heeft speciale instructies: als een speer langs de file van tuc-tucs zonder dat de passagiers ernstig gewond raken. Dit is India. We wachten van 5.25 - 6.00 uur voor de slagbomen. Dan racen! Het laatste stuk moeten we in looppas doen. Met z’n drieën worden onder een hek doorgeschoven en komen vooraan in een lange rij. Dit is de hogeschool voordringen. We zijn ieder goed voor 4 kaarten. Het wordt onrustig, bijna vechten. Er wordt geschreeuw. De menigte bemoeid zich ermee. Ik kijk hoe ik snel over de dranghekken kan komen. Het is niet nodig. Alle namen van de onze groep worden in een trage computer ingevoerd en dan mogen we eindelijk naar de boot. Het is 8.00 uur als we vertrekken, 3 uur nadat ik ben opgestaan. De boottocht duur 2 uur. Ik ben sprakeloos van alle schoonheid die ik zie.
Wat hebben veel gezien en meegemaakt! Heel veel tempels met tempelolifanten, natuur, nog meer natuur, specerijentuinen, thee- en koffieplantages, de jungle, winkeltjes, markten en nog veel meer.
Voor mijn lieve Luke heb ik kaarsjes gebrand en offers gebracht in tempels.
Kochi
Hier leer ik met mijn handen te eten. Op een bananen blad worden allerlei lekkere hapjes gedaan. Samen met rijst ik dat met mijn rechterhand. Mijn vingers mogen tot halverwege in het eten komen. Met mijn duim schuif ik het naar binnen. Het smaakt veel lekkerder zo dan met bestek.
Het hele internetcafé liep leeg. Met 20 man sta ik op een gammel balkon te kijken naar een optocht van trommelaars en dansers. M'n oren dreunen na van de trommelaars. Het is verkiezingstijd en dat gaat met veel vertoon.
Ik werd vanochtend na 2 lange reisdagen helemaal uitgerust wakker in een smerige hotelkamer met open haard. Ik stond op, ging onder de douche met WARM water, groette de kakkerlak, kleedde me aan met de kleding van gisteren, sloot mijn koffer en ging op mijn onopgemaakte versleten bed (model opbaartafel) zitten. Ik had een mok vers gezette koffie in mijn ene hand en een boek in m'n andere hand. Gelukkiger dan op dit moment kan ik niet zijn. Ik heb veel hobbelige kilometers achter de rug en nog meer te gaan. Ik ben blij met wat ik gezien heb en nieuwsgierig naar wat gaat komen.
Baby’s en kinderen
Er wordt volop gebedeld door vrouwen met een baby op de arm. Moeder maakt een gebaar van eten, ook die baby's op arm maken dit gebaar. Het is hartverscheurend. Ik hoorde van mijn reisleidster dat deze vrouwen niet de moeders zijn van de baby's, maar dat deze kleintjes door hun moeder worden verhuurd. Ik ben verdrietig en sprakeloos...
Het is nog heel veel erger!
Baby's van arme gezinnen worden gekocht om de andere kinderen van het gezin te voeden. De armen en benen van deze baby's worden gebroken. Ook worden de kinderen gedrogeerd zodat ze rustig op de heup van een mevrouw kunnen bedelen en niet willen lopen. Om het nog erger te maken wordt in de billen van de kinderen gesneden. Aan de toeristen worden de wonden getoond en extra uit elkaar getrokken zodat de wond begint te bloeden. Wat een hel. De kinderen zijn naar mate ze ouder worden, als ze het aloverleven, vergroeid.
Ook worden kinderen gekocht om als hoer te dienen voor de bevolking. Survival of the fittest. Een mensenleven is in India vaak niets waard.
Toy Train
Van Mettupalayam naar Coonor gingen we met een toy train, een echte ouderwetse, eentje uit het TV programma Rail Away. We werden door een stoomlocomotief de berg opgeduwd. Om kaartjes te bemachtigen moesten we om 4.00 uur op. Wachten op de trein in India is leuk. Om 7.15 vertrok de trein voor een rit van bijna 4 uur. De locomotief stopte onderweg 3 maal om water te tanken. Tijdens een stop werd de trein opgewacht door apen. Zij kwamen overal vandaan. Zij rekende op het snoep van de toeristen. Ik vond de apen eng Zij lieten hun grote rotte tanden zien. Dat was hun prijs van het bedelen. De trein tufte met een gangetje van 80 duwtjes per minuut de berg op. Op mijn te kleine zitplaats viel ik 9 maal in slaap. Dat is lastig, wat zodra ik rechtop zittend in slaap val, valt mijn hoofd naar voren en daar was een ijzeren stang van de stoel voor me. Ik werd gelukkig steeds op tijd wakker. Om de slaap tegen te houden ben ik cryptogrammen gaan oplossen. Dat hielp een beetje. Gelukkig was ik niet de enige die als metgezel een portie slaap mee nam. Overal om me heen zag ik knikkebollende mensen.
Regen
We zijn in de bergen en er valt bijna dagelijks een regen. Koud is het niet. Ik loop door de diepe plassen op m'n sandalen. M'n voeten zijn, mede door al dat tempelbezoek, zo zwart dat ik ze niet schoon meer krijg. Eelt vijlen is het enige wat helpt. Dat stel ik uit tot de laatste dag van de vakantie, het laagje vervuilde eelt heb ik nodig.
Hampi
Ergens in de binnenlanden van India, in de plaats Hampi. Na een woeste busreis van 14 uur kwamen we gisteren hier aan. De wegen werden voornamelijk door vrachtverkeer gebruikt en waren in staat van ontbinding. Waarom wil ik toch altijd de meest primitieve manier om me als toerist te laten vervoeren? Hampi is een groot openlucht museum. Tempels, paleizen, olifantenstallen en bouwwerken van de jaren 1000 - 1800 zijn te bezichtigen. Te veel om op te noemen, te veel en te mooi om in een dag te zien. Ik voelde me eeuwen in de tijd terug geworpen. Na een bezichtiging van 3 uur hebben we er de brui aan gegeven. Ik kon de ene tempel niet meer van de andere onderscheiden. Ik bleef maar foto's maken. Ik had nog nooit van Hampi gehoord, maar Hampi is voor mij de mooiste oude stad die ik ooit heb gezien met de meest schone openbare toiletten al gaat er niets boven wildpassen.
Na die tempels is het goed lunchen met lassi en pannenkoeken op een dakterras onder een grote parasol. Het is bloedheet.
De busrit naar Hampi was een verschrikking. We reden met een grote bus over zandwegen. We zijn traumatisch door elkaar geschud. Soms hobbelde het zo hard dat ik los kwam van mijn stoel. Bussen in India horen geen gordels te hebben. Ik werd eeuwen in de tijd terug gezet. Ik zag het platteland van India, mensen, hutjes, landbouw en niets. Uur na uur zag ik vanuit mijn glazen cocon hoe het leven zich hier van het begin der mensen moet hebben uitgezien. Jammer al het plastic afval overal. Van 18.00 - 21.00 uur hebben we in een vrachtwagenfile voor 2 spoorwegovergangen gestaan. Het was te onveilig om naar buiten te gaan. Ook kregen we de waarschuwing geen handen te schudden uit het raam van de bus, je zou er zonder meer uitgetrokken worden.
Het guesthouse is zoals ik dat van zo'n verblijf verwacht, bedden met schone lakens, 2 schone handdoeken, werkend sanitair, beschimmelde muren, kapotte vloeren en wankel meubilair Voor de zekerheid kijken we niet onder de bedden. De douche bestaat uit 5 kranen, 2 lage, 2 hoge en 1 in een hoek. Van de lage en hoge kranen geeft er 1 koud en de andere warm water. Mengen kan niet. Ik moet kiezen tussen levend verbranden of een koude douche. 's Ochtends werden we verwend met ontbijt op bed.
Safari in Wildlife Madurailai reservaat.
Op weg naar het reservaat zag ik 3 wilde olifanten en 2 kuddes herten aan de kant van de weg. Dat beloofde veel.
Met de jeep op safari zou er veel wild waar te nemen zijn: tijgers, panters, herten, wilde zwijnen, Indiase bizon, buffels, apen, lippenberen en krokodillen.
Het mengsel van benzine en afvalolie waar de jeep op loopt is genoeg om al het wild in de weide omgeving te verjagen. Wat een stank, wat een keelpijn, wat een benauwdheid. Het ging hobbel de bobbel naar de volgende dieren:
- 1 olifant verstopt achter een bosje
- 1 kudde herten die 2 maal bezocht werd
- 1 blauwe reiger
- 1 pauw
Al die waarnemingen, die pakken ze me niet meer af. Om het goed te maken stopte de jager/chauffeur bij een kraampje We kochten vers water en wat lekkers.
Mysore
Ik ben in het Amber Vilas Palace van de Maharadja geweest. Het bevat een schat van kunst van over de hele wereld. Ik was onder de indruk van de enorme ruimtes maar vind het boven alles bombastisch, opgeblazen, teveel en te kleurrijk.
Boottocht
Na de safari konden we een boortocht maken. Ik stelde me daar niet veel van voor na de safari. Van de 50 krokodillen zou ik er mogelijk kleintje achter de bosjes kunnen zien liggen, als ik geluk had. Dit is India. Altijd anders dan ik denk. Overal lagen deze monsters met veel en scherpe tanden in de zon. De roeiboot passeerde er een op 2 meter!. Hij had zijn ogen dicht. Ik ben blij dat hij mij niet als toetje heeft gegeten. Die beesten kunnen sneller zijn dan ik kon wegduiken onder mijn zitplankje.
Pannathurkotto
In deze plaats zijn 60 door gelovigen gedoneerde olifanten te bezichtigen. Deze kolossen die aan korte kettingen vaststaan zijn voor en achter het hek te zien. Overal lagen bergen met olifanten drollen. De toiletten waren alleen achter het hek te vinden. Na 4 uur hobbelen in de bus was wildplassen in deze open vlakte geen optie dus moesten we noodgedwongen het enorme bedrag van 5 roepie per persoon (0,045 euro) betalen om het park in te komen en dus van het toilet gebruik te maken.
Morgen gaan we weer gezellig 14 uur de bus in op weg naar de beloofde kustplaats met strand. Ik zie me al op een stoel liggen met parasol en lekker drankje! Werk ze allemaal en kleed je warm aan want het is koud in Nederland!
We hebben 14 uur in de bus gezeten Van Hampi naar Goa. Die reed over slecht onderhouden wegen. Het ging van hobbel de bobbel. We vertrokken om 7.00 uur. Voor die tijd hadden we gepakt, gedoucht en koffie gezet. We hebben een eigen kleine waterkoker en kant-en-klaar koffie in de koffer. Ik gun me deze luxe tijdens de reizen. Het is heel decadent, heel lekker. Beter extra koffie mee dan extra kleding en degene die me kennen weten wat dat voor me betekend.
Na de 2e mok koffie voelde ik darmkrampen en misselijkheid. Het was bingo! Ik was allang blij dat dit tijdens een reisdag was en niet tijdens een verblijf want dan zou ik iets van de wereld missen. Ik zag op tegen de lange dag, dat wel. Groen van ellende slapte ik met een stevige maaltijd van immodium en pijnstillers in de bus. Na 5 uur slapen en rijden met een plastic zak onder handbereik, werd ik wakker gemaakt. Ik voelde me een stuk beter. Ik dronk wat lime soda en cola in het restaurant en begon weer tot de levenden te behoren. Ik deed het weer!
De laatste 4 uur van de busrit heb ik geslapen, daarna gelijk mijn bed in. 's Avonds ging Frank met een aantal "nieuwe vrienden" uit eten. Die grapten of hij wel zo laat thuis mocht komen. Het was al over twaalven!
Goa
Goa is een echte strandplaats. Jammer genoeg regende het. Frank en ik hebben onszelf getrakteerd op een goede massage in een strandtent. Daar wordt ik altijd zo gelukkig van! Na de massage naar het internetcafé en daarna douchen om al die massageolie af te wassen en dan shoppen!
De tijd tikt door. Vandaag de laatste van de 2 stranddagen. Ontbijten op een dakterras, de laatste souvenirs kopen, naar de hippiemarkt, liggen op een strandstoel, kijken naar de golf van Bengalen, lopen door het water, zand aan mijn blote voeten, eten aan zee, massage in een strandtent, internetcafé, douchen, zwemmen in het zwembad en dan eten met onze "nieuwe vrienden". Er valt niet veel te schrijven, het leven is goed. Frank zit naast me het weer in Nederland uit te zoeken. Vrieskou en sneeuw zijn de voorspellingen. Wat is dat ver weg en o zo dichtbij.
Mumbai
Door een combinatie van India en teveel pijnstillers werd ik gevloerd. Ik hield niets meer binnen en voelde me steeds zieker worden. Verdwaasd liep ik samen met Frank door Mumbai. Ik was er toch dus moest ik zoveel mogelijk zien.
De terugreis begon. Die heb ik slapend doorgebracht. In Duitsland moesten we overstappen en wachten op onze overstap. Ik lag te slapen op de harde rode stoepen in de wachtruimte. Frank was ongerust, zoveel slaap en bijna niets drinken vond zelfs hij te veel. Hij belde de spoedhulp in Almere. Zij vonden dat ik me in Duits ziekenhuis moest laten opnemen. Dat weigerde ik. Een paar dagen later had ik een MRI van mijn schouder en als ik me in een Duits ziekenhuis zou laten opnemen zou de MRI niet doorgaan. De genezing van mijn pijn zou dan gegarandeerd nog langer op zich laten wachten.
Zie: Queeste volbracht! Ongecensureerd. Compleet.
Mijn verhaal over het Costo Claviculair Outlet Syndroom.
In Almere werd ik opgelapt. De MRI ging door.
Ik wil weer terug naar India en ik weet dat niets mij kan tegenhouden dat te doen!
05 November 2010
Astrid in Zuid-India
| Actief sinds | 17 Okt. 2008 |
|---|---|
| Verslag gelezen: | |
| Totaal aantal bezoekers | 41614 |
17 September 2011 - 08 Oktober 2011
Astrid in Vietnam15 Februari 2011 - 01 Maart 2011
Queeste volbracht! Ongesensureerd. Compleet.05 November 2010 - 27 November 2010
Astrid in Zuid-India16 April 2010 - 21 April 2010
Gestrand in Qatar27 Maart 2010 - 16 April 2010
Astrid in Sri Lanka11 September 2009 - 02 Oktober 2009
Astrid in Thailand15 November 2008 - 07 December 2008
Astrid in India & Nepal14 September 2007 - 06 Oktober 2007
Astrid in China
Bombay - India 